WERNISAŻ WYSTAWY: „WOBEC BIELI — BIEL WOBEC”

WOBEC BIELI
Inspiracją, która jest wspólnym motywem prezentowanej na wystawie kolekcji prac jest odniesienie do historii miejsca, które pierwotnie było Apteką Miejską i Dworską (Hof- und Stadtapotheke), poświadczoną od połowy XIV wieku. W aptekach niegdyś można było nabyć preparaty lecznicze oparte na roślinach, korzenie, wina, cukier (wówczas bardzo drogi), ale również kosmetyki. Ceniono mandragory oraz róg jednorożca – który przywracał wzrok i słuch oraz był doskonałą odtrutką. Drugim wątkiem prac jest odniesienie się do bieli jako koloru ale również jako idei pustki, utraty, braku, zatrzymania się i trwania w bezczasie.  Biel kojarzy się także z czystością, aseptyką, medycyną oraz farmacją.
Anna Bujak

WOBEC BIELI — BIEL WOBEC
Obserwację koloru dzielimy na wrażenie fizyczne, powierzchowne, które nie trwa długo i wrażenie psychiczne, które pobudza nasze emocje i wewnętrzne odczucia, towarzyszące przeżywaniu barwy. Kolor nie istnieje samodzielnie, jest zawsze na czymś, jest więc dopełnieniem, ograniczony przestrzenią na której się znajduje. Biel poprzez swoją czystość jest zapowiedzią tego co ma lub może nadejść. Wobec bieli odnoszę do podłoża obrazu, czystego, neutralnego i otwartego na możliwości. Jedną z tych możliwości jest przerwanie struktury płótna, określenie mojej koncepcji przestrzennej obrazu, opartej na przerwaniu płótna, a tym samym płaszczyzny obrazu, która dokonuje się już na etapie budowania obrazu. Biel na płaszczyźnie obrazu staje wobec naruszonej struktury płótna, a naruszona struktura płótna staje wobec bieli podłoża. Jest pomiędzy nimi oddziaływanie, relacja zaistniała na etapie budowania podłoża,
w geście perforowania, jakieś dopełnienie towarzyszące lub potęgujące odczucia wobec bieli. Wobec bieli odnoszę również do początku, poszukiwania, pierwszej myśli czy idei, przed którą stajemy wykonując swój pierwszy gest, ślad, znak na płaszczyźnie płótna, w otoczeniu bieli wydaje się być on wyrazistszy i intensywniejszy w odbiorze.
Beata Fertała-Harlender

Oaza (wobec bieli)
Jakimś początkiem dla tej pracy jest pomyślenie sobie o bieli jako bezgranicznej pustce lub też pełni – w momencie odpływania od rzeczywistości. Ten moment może być chwilą wytchnienia, może być momentem przejścia. W takiej bieli po czasie (jeśli on jeszcze tam jest) zaczyna coś majaczyć. Jakiś zarys. To jest jak oaza widziana z oddali. W pokazanych tu pracach chciałam nawiązać do tłumu zwierząt na sklepieniu galerii – jakże można było je zignorować! Pomyślałam o jakimś wodopoju dla nich. W oazie zawsze znajdzie się jakieś źródło. Jest też motyw horyzontu, mgły, śniegu i bladego poranka. Wszystko wypatrzone kiedyś, gdzieś. Pejzaże, które można zobaczyć, gdy się śni. Takie, o których zapomina się w mgnieniu oka. Bycie wobec bieli jest jednak również jakimś prześwietlonym zdjęciem – obrazem, który znika.
Magda Grzybowska

Granice wobec bieli – Folwark zwierzęcy
Wobec bieli – kolor czystości, plama niewinności.
Wobec bieli – jest „prawdziwym kolorem nieskończoności”*.
Wobec bieli – uwalnia obraz od ciężaru koloru.
Wobec bieli – tabula rasa, biały szum, kolor odświętny, znak światła, celebracji życia, ale też poddania się i śmierci.
Kolor wobec którego wszystkie inne mogą zaistnieć. Stanowi je.
*Kazimierz Malewicz
Temat „Wobec bieli” powraca w formie obrazów skrzyniowych, obiektów autora jako tablice – blaty – ramy na których dokonuje zapisu pamięci. Kolejne warstwy nadpisywania widoków zamazują lub wypiętrzają inne treści. Ich tektonika próbuje rozstrzygnąć kierunki pisania. Na zewnątrz, od wnętrza, wobec miejsca, wobec niewidocznego, wobec ludzi, na zawsze? Światło jako synonim bieli jest niewidoczne, ale sprawia że dostrzegamy obrazy. Biel jako czarne światło negatywu, wywołane może zaślepić swoją iluminacją. W niektórych miejscach tworzy cień jako dowód. Kolejny ogląd, rzeczywistości jaka by ona nie była.
Marek Sienkiewicz

Anna Bujak
Artystka wizualna tworząca rzeźby, obiekty sztuki oraz instalacje. Jej zainteresowania obejmują sferę człowiek – natura – kultura. Inspiruje ją literatura, rzeczywistość i sposoby na przezwyciężanie traumatycznych sytuacji. Absolwentka wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa i Rzeźby (2011). W 2017 r. obroniła doktorat w dyscyplinie sztuki piękne (Metafory cienia). Laureatka stypendiów i konkursów artystycznych. Jej prace prezentowane były na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.
Sztuka jest dla mnie medium, za pośrednictwem którego komunikuję idee. Dążę do podstawowych form, odrzucając to co zbędne. Ważną funkcję pełnią tytuły prac. Staram się wyabstrahować coś w rodzaju doskonałej formy, która będzie „ostra” w swoim przekazie.

Beata Fertała-Harlender
Pracownik naukowo-dydaktyczny w katedrze Architektury i Urbanistyki na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Bydgoskiej, pracownik dydaktyczny na kierunku Architektura Wnętrz w Wyższej Szkole Humanistycznej we Wrocławiu. Absolwentka Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, w której obroniła tytuł doktora sztuki w 2016 r.
Działalność twórcza artystki obejmuje malarstwo, scenografię, projektowanie, wystawiennictwo. Jej prace prezentowane były na 34 wystawach indywidualnych i 39 zbiorowych w kraju i za granicą. Kuratorka 25 wystaw, w tym 5 międzynarodowych. Zrealizowała 14 scenografii teatralnych dla: Teatru Polskiego, Wrocławskiego Teatru Lalek, Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu, Akademii Teatralnej w Warszawie Wydziału Lalkarskiego w Białymstoku m.in. do spektakli: Recykling Tadeusza Różewicza (spektakl dla dorosłych), Calineczka Agnieszki Zaskórskiej (spektakl dla dzieci), który otrzymał nagrodę Stowarzyszenie Przyjaciół Lalki i Aktora Ateneum za scenografię i walory plastyczne w 2003 r.

Magda Grzybowska
W działalności twórczej odnosi się przede wszystkim do zjawisk przestrzennych, niekoniecznie zamykających się w pojęciu rzeźby. Do swoich prac włącza zarówno obiekty rzeźbiarskie jak i film, fotografie, rysunek, zjawiska świetlne, sytuacje, gest, dźwięk i ruch. Sięga po różnorodne media. Interesuje ją dychotomia pomiędzy trwałym i nietrwałym, relacje, kategoria miejsca. Realizuje otwarty projekt artystyczno-badawczy „Rzeźba i fenomen sceny” korzystając z wypracowanej formy zdarzenia wizualnego (sytuacji), gdzie budowane jest napięcie pomiędzy przestrzenią, obiektem, performerem i widzem.
Organizator wydarzeń artystycznych – m.in. współtworzy Międzynarodowe Sympozjum Sztuki „Było, jest i będzie” w Morawie.
Pracownik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.

Marek Sienkiewicz
Urodzony we Wrocławiu. Dyplomant pracowni prof. Jana Berdyszaka w PWSSP w Poznaniu
w 1994 roku. Wieloletni współpracownik w pracowniach rzeźby prof. Leona Podsiadłego i prof. Christosa Mandziosa. Obecnie jako adiunkt  prowadzi pracownię rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.
Wypowiada się poprzez sztukę instalacji, rzeźby, performance, rysunku, fotografii i innych mediów. Założyciel Auto Galerii. Realizuje cykle i prace zatytułowane: „Sztuka prawa, Sztuka lewa”, „Arki”, „Orle wróć”, „Domek dla każdego Polskiego Ptaka”, „Cedzone, podwójnie cedzone”, „Złota Sztuka – Gold Art”, „Mieszane, podwójnie mieszane”, „O zanikaniu Polskich Ogrodów”, „Szczepione podwójnie szczepione”, instalacja fotograficzna  wywołująca obraz Areopagity pt. „Czy przyszedł Dionizy? (gdzie jest Dionizy?)” i inne. Jednym z ostatnich ważnych przedsięwzięć autora są prace związane z wydarzeniami pt. „Było, Jest i Będzie” na Międzynarodowym Sympozjum Sztuki w Morawie.

kurator wystawy: Beata Fertała-Harlender