OLENA SURINA: „CO W DUSZY GRA” [wernisaż wystawy]

Codzienność doświadczania życia zostaje zamknięta w intrygujące formy, to „Co w duszy gra” staje się zapisem jednostkowych przeżyć artystki Oleny Suriny, zapisem obcowania z naturą, kontaktem z czymś nieopisanym. Forma jest tu nośnikiem zdarzeń, jest zatrzymaniem w czasie ulotności. To studium rzeczy zwyczajnych, które nabierają znaczenia przez uchwycenie i utrwalenie. Próba wyrażenia żywiołów, wrażeń oraz uczuć – zamknięcia ekspresji w ramy materii. Wielkość skali natury zostaje tutaj zminimalizowana, udomowiona, staje się czymś znanym, bezpiecznym. Obrano tutaj za moment kluczowy obcowanie człowieka z siłą natury, wnętrza z zewnętrzem. Wykorzystując różne media sztuki, artystka przybliża nas do tego, aby doświadczać, aby czytać i widzieć rzeczy błahe oraz utrwalać je na płótnie i w glinie. Fantazyjność zapisu przywraca w nas ukryte dziecko oraz zapomnianą wrażliwość. Tutaj wielkie zwierzęta, przedmioty stają się irracjonalnymi stworami, baśniowymi kreacjami. Senne wizje zwierząt, delikatne kształty kwiatów, szum morza to wspomnienia przekute w trwałość; widoki dostępne innym zostają zagarnięte, wyrwane i przetworzone w obrazy świata, które nie są już widziane przez wszystkich. Relacja artystki z otoczeniem przekuwa się na zabawę formą, działając wyzwalająco i odkrywczo. Samo tworzenie jest tutaj sednem, czymś od czego nie można uciec, co powraca i nie pozwala odetchnąć. Kolory wyzwalają – ożywiają kwiaty, przywracają przeszłe chwile, wspomnienia wakacji, słońca i rozświetlonego nieba. Nasycenie barw, organiczność form i ich prostota oddają żywość wspomnień, które z czasem blakną i zatracają kształty. Tworzenie świadczy tu o obcowaniu, o byciu obecny i świadomym, że wszystko przeminie – dzieciństwo, błahostki, wakacje, wspomnienia i chęć, aby dostrzegać to, co wokół, aby marzyć i tworzyć, aby widzieć i czuć.

— Lidia Rzepecka